Rozdział 46 - Huśtawka

Przeczytaj notkę pod rozdziałem ;D
- Dobrze - powiedziałam niepewnie i ujęłam jego dłoń. Jest taka jak kiedyś, ciepła, silna, ale też taka dziwna. Tak jakby Leon był zdenerwowany i cały napięty, jakby się czymś denerwował. Przybliżyliśmy się do siebie, Leon objął mnie w pasie, a wtedy po moim ciele przeszedł nieprzyjemny dreszcz.
Albo przyjemny dreszcz.
Nie. Nieprzyjemny, na pewno.
Położyłam rękę na jego ramieniu, wtedy Leon przybliżył się jeszcze bliżej i moja ręka powędrowała mimowolnie na jego kark. Poczułam jak jego ciało wzdrygnęło.
Albo mi się wydawało, albo rzeczywiście tak było.
Zaczęliśmy tańczyć, choć nie wiem, czy to można nazwać tańcem. Leon się już nie ruszał jak kiedyś, był zdenerwowany, ja tak samo, ale jednak nie tak bardzo. Pomylił kroki, kiedy spojrzałam na jego twarz, była skamieniała i wystraszona. Spojrzał na mnie i się uśmiechnął.
- Żartowałem - zaśmiał się i zaczął "normalnie" tańczyć - Myślałaś, że wypadłem z wprawy? - patrzyłam, przez jego ramię na pary, które tańczą. Diego i Lena całowali się i kołysali w rytm muzyki.
- Nie, po prostu mnie zdziwiłeś - odezwałam się po chwili zachrypniętym głosem.
- Chciałem Cię trochę rozluźnić. Jak na ciebie patrzyłem dzisiaj, to wydawałaś się jakaś zestresowana, taka inna - powiedział zdziwionym głosem.
- Może trochę - odpowiedziałam cicho - Przez ten czas, poza Buenos Aires, kiedy nie widziałam się z nikim znajomym, to....- przerwałam - Myślę, że to mi pomogło.
- Widzę - odpowiedział ciszej, jakby zesmutniał, nie odpowiedziałam. Przez chwile się nie odzywaliśmy, co mnie irytowało, choć tak było w sumie dobrze, bo nie zadawał niepotrzebnych pytań. ale niestety musiał to przerwać.
- Jak Ci się wiedzie w Rzymie?
- spytał zachrypniętym głosem, odkaszlał i się wyprostował trochę.
- Dobrze, bardzo dobrze - powiedziałam.
- Tylko tyle? - spytał nie dowierzając - A praca? Przyjaciele? Znajomi? A może chłopak? - przy tym ostatnim słowie mówił ciszej, choć próbował mówić bardzo dostojnie - Przepraszam, przecież jesteś z Willem, głupie pytanie. A praca? - zmienił szybko temat.
- Nie jestem z Willem, to mój przyjaciel. A praca jest cudowna. Pracuję w teatrze, jako makijużystka - powiedziałam pewniej.
- Aha, to przepraszam, pomyliłem się - przerwał i po chwili znowu zaczął - Myślałem, że raczej aktorka lub piosenkarka - powiedział zdziwiony.
- Już nie śpiewam - odpowiedziałam ciszej.
- Aha....A dom? Mieszkasz z kimś? - dopytywał.
- Mieszkam w mieszkaniu przyjaciółki Lary, razem z nią i Paolem - uśmiechnęłam się, kiedy ich sobie przypomniałam przed lotem. Jak się o mnie martwili i byli tacy pomocni.
- Lara i Paolo? - zdziwił się. Przypomniałam sobie, że przecież, Leon z nią kiedyś był.
- Lara, Twoja była dziewczyna - powiedziałam dumniej - Ta z którą mnie zdradziłeś, pamiętasz jeszcze? - powiedziałam ostrzej i spojrzałam na jego twarz kontem oka. Zamurowało go.
- Myślałem, że mi wybaczyłaś - powiedział ciszej - Nie wiedziałem, że się zakolegowałyście.
- Tak, to jest inna osoba. Wspierała mnie w trudnych momentach, przez te parę miesięcy. Nie to co poniektórzy - powiedziałam, a wtedy obrócił głowę w moją stronę, uczyniłam to samo. Był zły.
- Sama kazałaś mi wyjechać - powiedział łagodnie, choć był wściekły.
- Tak, kazałam i widzę, że juz sobie znalazłeś pocieszenie - wskazałam głową na Taylor, która się na nas patrzyła, tak jak połowa osób siedząca przy tym stoliku. Leon zakpił.
- Ja się pocieszyłem? Niezły żart. Ale to nie ja wskoczyłem do łóżka jakiemuś kolesiowi, który Ci zrobił bachora - powiedział ostrzej, nie krzyczał, lecz szeptał.
- Wiesz? Sądzę, że dalsza rozmowa nie ma sensu - powiedziałam i puściłam jego dłoń. Odwróciłam się, ominęłam tańczące pary i wyszłam, przez szklane drzwi , zeszłam po schodach i wyszłam na zewnątrz. Było tam paru gości. Zeszłam po w dół i ruszyłam w kierunku ławki, która była zajęta. Przeszłam obok ludzi siedzących na niej i na drugiej i tym sposobem obeszłam do o koła sali i znalazłam się po drugiej stronie.
Usiadłam na krawężniku małej dróżki, która prowadziła do o koła sali. Skrzyżowałam nogi i położyłam na nich dłonie, które po chwili przeniosłam na ręce, które zaczęłam rozcierać z zimna.
Jakiś metr za moimi plecami jest sala, na której trwa wesele moich przyjaciół, jakieś dziesięć metrów za moimi plecami jest Leon. Przede mną jest mały ogród, mała fontanna, dróżka, kwiaty, huśtawka na łańcuchach, które są otoczone kwiatami, choć o tej porze roku, to dziwne.
Wstałam i podeszłam do tej huśtawki, usiadłam na niej, było miejsce jeszcze dla jednej osoby. Odepchnęłam się lekko od ziemi i zaczęłam się kołysać. Podniosłam głowę w stronę nieba. Słońce zaszło za chmury, choć i tak nie ma pięknej pogody. Niebo jest zachmurzone, jest chłodno, a słońce co chwilę znika za chmurami. Spojrzałam na okna sali. Były jakieś dwa metry nade mną, nikt mnie nie widzi, no chyba, że się wychyli, przez okno. Zaczęłam nucić Podemos a chwile później jakoś tak popłynęły słowa piosenki. Nie śpiewałam głośno, można powiedzieć nawet, że wypowiadałam słowa piosenki. Na dworze zrobiło się strasznie zimno, mam wielką ochotę wrócić do środka, ale nie mam zamiaru oglądać Leona i odpowiadać na wszystkie pytania.
Nie wiem ile, ale ten czas mi się strasznie przedłużył, kiedy siedziałam na tej huśtawce. Wróciłam do środka, podeszłam do stolika, akurat kapela miała przerwę i wszyscy siedzieli przy stolikach, może oprócz paru dzieciaków, które biegały po parkiecie i się bawili.
- Gdzieś ty była? - spytała zmartwiona Lu, która mnie zauważyła jako pierwsza.
- Poszłam się przejść - uśmiechnełam się słabo i zajęłam swoje miejsce.
- Nie było jej zaledwie czterdzieści minut - odezwała się Taylor, która właśnie nakładała sobie ciasto na talerzyk. Zauważyłam, że wszyscy, nawet Leon zmierzyli ją wzrokiem.
- Może i tak, ale  w jej stanie to niebezpieczne - odezwał się Leon! popatrzyłam na niego i się zdziwiłam - Wyszła w samej sukience, bez żadnego nakrycia - mówił cały czas zwrócony głową do Taylor.
- Dobra, okey - odezwała się zirytowana - Wyluzuj.
- Wyszłam się przewietrzyć, nic mi nie jest. Nie róbcie takiej afery - odezwałam się w stronę Willa, który właśnie miał coś powiedzieć, ale mu przerwałam - I w ogóle jakim stanie? - zwróciłam się do Leona - Jestem tylko w ciąży - powiedziałam - Tak jak Lena i milion innych kobiet - powiedziałam i napiłam się soku, z szklanki Willa.
- Ej ! - krzyknął  - Nie. To jest z alkoholem - szybko odłożyłam szklanke.
- Tam było trzy czwarte wódki - powiedział Tom i wytrzeszczał oczy.
- Wypiłaś pół szklanki - odezwał się zmartwiony Fede, wszyscy na mnie spojrzeli.
- Cholera.

.........................................................
To taka mała rekompensata, za to, że poprzedni rozdział pojawił się tak późno. ;>
Dzisiaj nie poszłam do szkoły, ponieważ wciąż się źle czuję, a jutro mamy wycieczkę z fizyki ;D
Więc nie ma zadania ! :>
A co do wycieczki ;) Mieszka ktoś w Katowicach ? :D
Jutro tam będę na Uniwersytecie, więc wpadajcie :D
Violka wypiła drinka, z dużą ilością alkoholu, ciekawe co się teraz stanie ? :D
Macie taką małą scenkę Leonetty, widzą się pierwszy raz od paru miesięcy, a już się kłócą :D :P
Diego i Lena zakochani <3 :D ;3
Kocham tą parę :D
Szkoda, że w serialu nie są razem ;D
Ale Diecessce też kocham :D ;3
A no właśnie...:/
Usunęłam mojego drugiego bloga :/
Przepraszam, ale już nie miałam siły go pisać ;( Nie miałam do niego weny :/ Na początku miałam i to dużo pomysłów, ale teraz to już nie i czasu też nie mam, więc...;/ Ciężko było :/ Przepraszam.
Mam propozycję :D Konkurs na OS :D Założę ankietę, a tam będziecie głosować, czy weźmiecie udział, czy nie i wtedy się przesądzi, czy zrobić konkurs, czy nie :D
Całuski, Karola ;** xoxo
Jeśli nie pojawi się 20 komentarzy, rozdział się nie pojawi.