OS- na zawsze pozostaniesz w moim sercu -cz.4

-Violetta? -zapytał, a ona się uśmiechnęła.

-Tak, to ja -powiedziała, przez śmiech.

-Ale jak? Przecież Ty...-przerwał.

-Nie żyjesz...-dokończyła, za niego.

-Właśnie -spuścił głowę.

-Muszę Ci coś powiedzieć...

-Co takiego?

-Kiedy wyszłam z domu, po naszej kłótni, dużo myślałam i postanowiłam, że Ci wybaczę. Zawróciłam w stronę domu, ale kiedy przeszłam, przez pasy, potrącił mnie samochód...

-I już nie wróciłaś...-powiedział Leon -Zadzwonili do mnie ze szpitala, zostawiłem Tini z Fran i Fede. Trwała operacja, ratowali Ci życie, ale...go nie uratowali -walnął pięścią w łóżko i powstrzymał łzy, ale nie wytrzymał i się rozpłakał.

-Pewnie tak miało być -powiedziała Violetta, a Leon się na nią popatrzył zdziwiony.

-Co?

Nadszedł już mój czas i to musiało się stać, wszyscy kiedyś umrą.

-Tak, ale dlaczego to musiałaś być Ty? -przytulili się do siebie. 

       Rozmawiali do późna w nocy, mówili o wszystkim i o niczym. Wspominali dawne czasy, ślub, zaręczyny i poród przy którym Leon zemdlał...

-Musze już iść -Violetta wstała z łóżka.

-Gdzie?

-Muszę iść, juz się nie zobaczymy...

-Odejdziesz? Czemu nie możesz zostać jak do tej pory?

-Przyszłam wszystko wyjaśnić i Ci wybaczyć.

-Proszę, nie zostawiaj mnie. Nie poradzę sobie sam.

-Pamiętaj, zawsze będę przy tobie, przy Was. Kocham Cię.

-Ja ciebie bardziej -Leon spuścił głowę, kiedy ją podniósł, jej już nie było.

-Po prostu znikła -wyszeptał. Poszedł do pokoju Tini, kiedy uchylił drzwi, mała się do niego mocno przytuliła.

-Mama odeszła -mała zaczęła płakać, Leon wziął ją na ręce i uronił łzę -Była u mnie przed chwilą,powiedziała, że porozmawialiście i musi się pożegnać.

-Nie płacz kochanie, wszystko będzie dobrze, wszystko się ułoży -położył małą do łóżka, przykrył kołdrą i sam usiadł na wielkim fotelu obok. Zaczął po cichu śpiewać Podemos, żeby mała zasnęła, udało się. po chwili sam zamknął oczy i zasnął na fotelu, przy Tini.

-Leon! Leon! Leon, no wreszcie, budzę cię już 15 minut, nawet woda nie podziałała. -otworzyłem oczy i zobaczyłem moją mamę.

-Violetta...-powiedziałem cicho.

-Violetta czeka na ciebie na dole, bo nie odbierasz telefonu, a idziecie do studia, jutro macie przedstawienie. Pośpiesz się, a ja zrobię śniadanie dla Was na dole. -wyszła z pokoju. Szybko się ubrałem, umyłem i zszedłem na dół. na kanapie siedział mój tata z Violettą i oglądali poranne wiadomości. Ta dwójka świetnie się dogaduje, ale zawsze, przy wiadomościach się kłócą, bo mają inne poglądy polityczne. No cóż, każdy ma swoje zdanie.

-Cześć kochanie, cześć tato -kiedy mnie zobaczyli, to się uspokoili i pocałowałem Vilu w policzek na powitanie.

-Co tak długo spałeś? -zapytała -Twoją mamę było słychać na dole -zaśmiała się.

Posłusznie weszliśmy do kuchni, gdzie zjedliśmy pyszne śniadanie, a potem wyszliśmy spacerkiem do studia, przez park.

-Wiesz, miałem bardzo dziwny sen...-powiedziałem.

-Tak, a jaki?

-Byliśmy dorośli i mieliśmy córeczkę Tini. Byliśmy bardzo szczęśliwi, ale po naszej kłótni wyszłaś z domu, ale już nie wróciłaś, bo miałaś śmiertelny wypadek.

-Na prawdę? -zdziwiła się.

-Tak, ale to nie wszystko. Byłem pogrążony z żałobie i jak się okazało, nasza córka Cię widziała i z tobą rozmawiała... -mówiłem dalej, czyli dalej jestem młody, chodzę do studia, mam wspaniałą dziewczynę i nie mam córki.

To był tylko sen...

...................................................................................................

I tak oto ta historia okazała się być po prostu snem ;)

Mówiłam, żebyście się spodziewali niespodziewanych zwrotów akcji! ;>

Miałam problemy z kompem, a kiedy było wolne od szkoły, to nie było mnie w domu, a tam gdzie byłam, to miałam dostęp tylko do tableta, a na nim się ciężko pisze ;(

Na drugim blogu 3 rozdział powinien pojawić się dzisiaj albo jutro ;) 

A jeśli dzisiaj to późnym wieczorem, bo teraz i tak już jest późno xd

Zdanie bezsensu!  

Całuski, Karola ♫♥♪ ;** xoxo